Tekst door Daan Heijn
De High Line in New York is een voorbeeld van een herontwikkelingsproject van een oude infrastructuur in de stad New York, tot een openbare publieke ruimte, een tweede maaiveld. In de jaren dertig van de vorige eeuw werd aan de westzijde van Manhattan, te midden van het grootste industriële district, een spoortraject voor publiek vervoer van het straatniveau opgetild tot een hoogte van ruim tien meter. Dit omdat de verkeersveiligheid in de straten niet meer was te garanderen. Het eindresultaat was een ruim 21 km lang verhoogd tracé dat veelal dwars door de bouwblokken liep en de avenues zo ontlastte.
Vanaf de jaren vijftig van de 20e eeuw daalde het gebruik van de High Line gestaag, mede door de ontwikkeling van het vrachtvervoer op de weg, waarna in 1980 de laatste trein erover reed en de lijn in onbruik raakte. In de 1999 kwam het voortbestaan van de High Line onder druk te staan, men wilde het spoortraject slopen. Met behulp van een non-profit organisatie,’ Vrienden van de High Line’ werd in samenwerking met de stad New York gezocht naar mogelijkheden tot het behoud van deze historische structuur voor de stad in de vorm van een nieuw publiek park.
In 2002 raakte het project in een stroomversnelling en werd er een designteam gevormd van (landschaps)architecten en hoveniers voor het ontwerpen van een publieke landschaps-structuur op het bestaande spoortracé. In 2006 is men begonnen met de realisatie van het nieuwe ontwerp dat in drie fasen wordt gerealiseerd. Op 9 juni 2009 werd de eerste sectie geopend,van Gansevoort Street tot West 20th Street. De tweede sectie, van 20th Street tot 30th Street is in de lente van 2011 opgeleverd. Het laatste en derde deel van het traject is op dit moment nog in ontwikkeling. The High Line, 2011
In het ontwerp van de High Line doorkruisen voetpaden oude stukken rails van de oorspronkelijke spoorbaan en deze voetpaden worden omzoomd door bomen, grassen en planten met een variëteit die is gebaseerd op het zelfzaaiende landschap dat gedurende decennia op het in onbruik geraakte tracé is ontstaan.
Bomen en planten die in de loop der jaren op natuurlijk wijze het tracé zijn gaan begroeien, zijn zo opnieuw opgenomen in het beplantingsontwerp van het parklandschap. Op deze wijze is gekozen voor een duurzame voortzetting van de natuurlijke samenstelling van het gebied. Samen met de lange aaneengesloten structuur van het park dragen deze aspecten bij aan de groei van de biodiversiteit binnen het gebied.
De komst van de High Line heeft ook het aangrenzende gebied een impuls gegeven. Verschillende commerciële en culturele projecten zijn in ontwikkeling rondom en langs het nieuwe stadspark Wilson, 2011.
Ook de sociale veiligheid in het park blijkt, mede dankzij de goede zichtbaarheid vanuit de aangrenzende gebouwen, veel hoger dan andere parkstructuren in de stad Wilson, 2011.